Η ντροπή μας κάνει να κρατάμε μυστικά κι από τον ίδιο μας τον εαυτό

Η ντροπή είναι από τα πιο δύσκολα συναισθήματα που έχουμε εμείς οι άνθρωποι.

Είναι καθηλωτική. Μας εμποδίζει από το να έρθουμε κοντά με τον εαυτό μας και τους άλλους.

Καλλιεργείται συνήθως στα παιδικά μας χρόνια, από το περιβάλλον που μας λέει ότι πρέπει να είμαστε «καλά παιδιά» να συμπεριφερόμαστε με ένα συγκεκριμένο πρότυπο, να σκεφτόμαστε, να νιώθουμε και να λέμε μόνο αυτά με τα οποία συμφωνούν οι σημαντικοί άλλοι. Ότι είναι διαφορετικό ή δεν μπορούν να το κατανοήσουν, είναι λάθος. Ένα λάθος που μπορεί να έχει μεγάλο κόστος. Να χάσουμε την αγάπη, την αποδοχή και την τρυφερότητα. Αυτό για ένα παιδί είναι τρομακτικό. Προτιμά να κρύψει κομμάτια του εαυτού του και να «συμμορφωθεί» παρά να χάσει την αγάπη. Για ένα παιδί που δεν μπορεί να επιβιώσει μόνο του, ο δρόμος είναι να απαρνηθεί τον εαυτό του αντί για το περιβάλλον.

Κάπως έτσι μαθαίνει κανείς να κρύβει πτυχές του εαυτού του και μεγαλώνοντας. Όχι μόνο από τους άλλους, πολλές φορές και από τον ίδιο του τον εαυτό.

Είτε σχετίζεται με το σώμα, την εμφάνιση μας, τις σκέψεις, τις αντιδράσεις, τη σεξουαλικότητα μας, τα συναισθήματα μας, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: η ντροπή για αυτό που θεωρούμε ανεπίτρεπτο και «ελαττωματικό» σε εμάς, μας κάνει να κρυβόμαστε.

Κι όταν είναι έντονη και χρόνια, μας αποκόπτει και μας πηγαίνει μακριά, αποσυνδέοντας μας κι από τους άλλους. Άθελα μας, χτίζουμε έναν τοίχο. Κι αυτό γιατί η ντροπή κάνει εκρηκτικό ζευγάρι με το φόβο. Φόβος ότι θα μας κοροϊδέψουν, θα μας απορρίψουν, θα μας εγκαταλείψουν. Αυτό είναι το πληγωμένο παιδί μέσα μας.

Για να το μεγαλώσουμε, χρειάζεται να εκτεθούμε σε αυτό που τρέμουμε: να επιτρέψουμε σε έναν άλλο άνθρωπο να μας δει για αυτό που είμαστε. Συνήθως αυτό γίνεται στην ψυχοθεραπεία, με τον θεραπευτή/τρια μας. Μπορεί όμως να συμβεί και σε οποιαδήποτε άλλη σχέση αισθανόμαστε ασφαλείς.

Έτσι βιώνουμε διορθωτικές εμπειρίες. Βλέποντας ότι αυτό που τρέμουμε δεν θα συμβεί. Ή ότι ακόμα κι αν συμβεί, δεν είμαστε πια παιδιά. Δεν θα εγκαταλείψουμε εμείς τον εαυτό μας τώρα. Κι αργά ή γρήγορα, θα βρούμε τη φυλή μας.