"Και τώρα που δεν χρειάζεται να είσαι τέλειος, τέλεια, μπορείς να είσαι καλός, καλή."

Αυτή η φράση του Steinbeck, είναι και ο πυρήνας της ψυχοθεραπευτικής δουλειάς.

Ο ενήλικος εαυτός μας μπορεί να ξέρει ότι δεν χρειάζεται και δεν μπορούμε να είμαστε τέλει@. Έχουμε μέσα μας όμως και ένα παιδί, που συχνά είναι πληγωμένο. Αυτό το παιδί αρκετά νωρίς έμαθε ότι πρέπει να είναι κάτι συγκεκριμένο για να το αγαπούν και να το αποδέχονται.

Η κάθε ιστορία είναι διαφορετική. Αυτό όμως που είναι κοινό είναι το γεγονός ότι το πληγωμένο παιδί μέσα μας ανέπτυξε μηχανισμούς για να επιβιώσει συναισθηματικά,  να πάρει  αποδοχή και αγάπη. Αυτοί οι μηχανισμοί έγιναν οι μάσκες μας που τις φορέσαμε και ως ενήλικες.

Μερικές από τις μάσκες της τελειότητας είναι:

«Πρέπει πάντα να πετυχαίνω»

«Δεν πρέπει να κάνω λάθη»

«Δεν πρέπει να θυμώνω ποτέ»

«Πρέπει να είναι είμαι ήσυχος, ήσυχη, βολικός, βολική»

«Πρέπει να φέρομαι πάντα με καλοσύνη»

«Πρέπει να φαίνομαι έξυπνος, έξυπνη»

«Πρέπει να έχω πολλά χρήματα»

«Πρέπει να είμαι όμορφος, όμορφη, να έχω το τέλειο σώμα»

«Πρέπει να έχω πολλές ερωτικές επιτυχίες»

«Πρέπει να είμαι πάντα δυνατός, δυνατή»

Η λίστα δεν τελειώνει εδώ. Ανεξάρτητα από το μήνυμα που εισπράξαμε, αυτό δηλαδή που έπρεπε να είμαστε για να εισπράξουμε αγάπη, επιβράβευση, ή να αποφύγουμε την τιμωρία, το κοινό είναι ότι οι στρατηγικές αυτές έγιναν μάσκες που μας εμποδίζουν να είμαστε αληθινοί, αληθινές να συνδεθούμε συναισθηματικά και να ζήσουμε μια ζωή που απολαμβάνουμε.

Στην ψυχοθεραπεία μαθαίνουμε να βγάζουμε αυτές τις μάσκες. Μαθαίνουμε την άνευ όρων αποδοχή του εαυτού μας. Ο προορισμός του ψυχοθεραπευτικού ταξιδιού είναι ο πραγματικός μας εαυτός, με όλες τις ατέλειες, τους περιορισμούς και τα «σκοτεινά» χαρακτηριστικά μας. Ανακαλύπτουμε έτσι το μεγάλο παράδοξο: όταν σταματάμε να πασχίζουμε για την τελειότητα, καταφέρνουμε να είμαστε ουσιαστικά καλοί, καλές και αρκετοί, αρκετές. Έτσι όπως είμαστε.